Rozszerz horyzonty – tajniki pracy grafika

Grafik to jedna z najistotniejszych osób w procesie tworzenia gier. Można go wręcz nazwać kreatorem pierwszego wrażenia – tego najbardziej istotnego. Jak jednak zacząć pracę w tym kreatywnym zawodzie i na czym ona polega? Wyjaśniamy poniżej!

fot. WP

Praca grafika jest jednym z fundamentów produkcji każdej gry. Wykonywanie tej profesji polega jednak nie tylko na pokrywaniu teksturami gotowych modeli, ale też rysowaniu, opracowywaniu grafik koncepcyjnych czy decydowaniu o tym, jak np. na danej powierzchni ma rozchodzić się światło rzucane przez konkretne obiekty.

Obecnie, publikacja własnej gry - np. na platformie Steam - jest w zasięgu każdego z nas, co stawia twórcom większe wymagania. Wiele projektów, jeżeli nie będzie wyróżniać się wizualnie, zwyczajnie zginie w natłoku innych produkcji. Nietypowy styl graficzny często jest jedną z cech, która decyduje o tym, że chcemy dowiedzieć się więcej na temat danej gry. Obraz to pierwsza rzecz, na jaką zwracamy uwagę oglądając zwiastuny, fotki z gry czy nawet kartę produktową.

Po pierwsze wyobraźnia

Naukę zawodu grafika warto rozpocząć... z kartką i ołówkiem lub inwestując w tablet graficzny. Nim przejdziemy do nauki konkretnych programów, dajmy sobie czas i dobrze opanujmy podstawy perspektywy i geometrii. Komputer upraszcza wiele operacji, ale znajomość narzędzi niewiele pomoże bez rozwiniętego tradycyjnymi metodami poczucia estetyki i wyobraźni.

Wizja kontra osobowość

Równie istotna jest też umiejętność przekucia czyjejś wizji w obraz, tak by oddawał on wyobrażenia zleceniodawcy. Grafik nie jest zależną tylko od siebie kreatywną postacią. Umiejętność realizowania czyjejś wizji wymaga opanowania wielu różnych stylów i przełamywania własnych ograniczeń. Zwłaszcza przy większych projektach pracuje się w zespołach z innymi artystami. Nieważne czy są to zadania związane z tworzeniem szkiców koncepcyjnych, tekstur do platformówki 2D czy trójwymiarowych modeli postaci, muszą one pasować stylistycznie do przyjętych odgórnie założeń.

Niespójna estetyka może mocno zaważyć na odbiorze danego dzieła. Konsekwencja przynosi natomiast pozytywne skutki. Gra Cuphead wymagała od pracujących przy niej grafików rozumienia estetyki klasycznych bajek Disneya, a bazujący na twórczości polskiego rysownika Iron Harvest zgrabnego powiązania epoki 20-lecia międzywojennego ze średniowieczem i dieselpunkiem. Tu ponownie ważną rolę odgrywa wyobraźnia grafika i umiejętność odnalezienia się – więc i ich znajomość - w konkretnych realiach, w których będzie osadzona gra.

Grafik musi być po prostu elastyczny. Dobrym pomysłem dla osoby startującej w tym zawodzie, jest przeglądanie i uważne analizowanie prac innych kolegów i koleżanek po fachu. Najlepiej sprawdzą się w tym celu platformy zrzeszające artystów takie jak chociażby ArtStation, choć na całym świecie jest ich wiele. Znaleźć na nich można zarówno artworki jak i modele 3D, a także narzędzie pozwalające stworzyć za drobną opłatą własne portfolio. Zdarza się ponadto, że spotykają się tam i rozmawiają ze sobą także największe branżowe sławy.

Stwórzmy coś

Od metod konwencjonalnych warto przejść do programów. W przypadku grafików 2D na początek wystarczy darmowy Gimp, a najczęstszym narzędziem pracy jest później Photoshop, którego można opanować na podstawie darmowych wersji próbnych. Wielu grafików poleca także samouczki publikowane w serwisach takich jak YouTube. Oglądając pracę innych, objaśnianą w przystępny sposób, także możemy się wiele nauczyć.

W przypadku grafiki 3D warto od początku postawić na naukę programów do modelowania. Oczywiście znajomość jak największej ich liczby ułatwi wyszukiwanie ofert pracy, na początek warto skupić się jednak na dobrym opanowaniu tylko jednego narzędzia. Nabyte w ten sposób umiejętności tworzenia coraz bardziej skomplikowanych obiektów da się łatwo przełożyć na kolejne środowiska, bo interfejs wielu narzędzi jest często podobny.

By znaleźć inspirację do ćwiczeń, wystarczy wstać i rozejrzeć się po pokoju. Bez elementów takich jak biurko, monitor, czy szafa trudno wyobrazić sobie stwarzającą pozory realizmu lokację w jakiejkolwiek grze. Podobnie jak w przypadku grafiki 2D, kluczem jest różnorodność. Po opanowaniu podstaw interfejsu warto więc stworzyć sobie listę niezwiązanych ze sobą obiektów i uporządkować je według rosnącego stopnia trudności, a następnie próbować przenieść te elementy na ekran komputera.

Przede wszystkim moc i przestrzeń

Im bardziej skomplikowana geometria tworzonych obiektów, tym większe zapotrzebowanie na moc obliczeniową. Choć nadmierna szczegółowość może spowodować nieoczekiwane problemy (np. pierwszy Wiedźmin miał problemy z płynnością z powodu zbyt skomplikowanej geometrii obiektów trudno dostrzegalnych dla gracza - ryb w sadzawce), to dokładność jest jednak jedną z cech dobrego grafika.

Z tego względu warto na pewnym etapie pomyśleć o zainwestowaniu w sprzęt, który nie będzie ograniczał naszej kreatywności i nie będzie zmuszał nas do pożyczania komputera z firmy, jeżeli potrzebujemy zrobić coś w domu. Programy do tworzenia grafiki takie jak Zbrush, 3DMax czy Blender ze względu na złożony interfejs wygodnie obsługuje się też na większej liczbie monitorów.

Przykładem sprzętu, który świetnie sprawdzi się w pracy profesjonalnego grafika jest laptop ROG Zephyrus Duo 15 firmy ASUS. To sprzęt wyposażony w podzespoły z najwyższej półki: m.in. procesor Core i9 109080HK, kartę graficzną RTX 2080 Super i nawet 32 GB RAM-u DDR4. Podzespoły tej klasy wystarczą, by wygenerować nawet bardzo zaawansowane modele w dowolnym programie graficznym. By zapewnić wystarczające w tak smukłej konstrukcji chłodzenie, zastosowano tu aktywny system aerodynamiczny oraz środek termoprzewodzący z ciekłego metalu. To ważne dla każdego, kto choć raz czuł jak potrafi rozgrzać się maszyna zmuszona do ciężkiej pracy. Zachowanie jej w optymalnej temperaturze wpływa na nasz komfort pracy.

Grafik potrzebuje także wiele przestrzeni roboczej, o którą często w przypadku laptopa jest ciężko. Ważną cechą przywołanego przeze mnie przed chwilą urządzenia jest podwójny ekran. Podstawowy wyświetlacz ma rozdzielczość 4K, a umieszczona pod nim dodatkowa matryca 3840x1100. Dzięki temu użytkownik ma do dyspozycji więcej przestrzeni roboczej na głównym ekranie. Obsługiwany dotykiem wyświetlacz dodatkowy może prezentować najbardziej istotne informacji o modelu czy edytowanym poziomie: osie czasu, warstwy grafiki i inne menu kontekstowe. To nie koniec możliwości, bo dostępne w nim złącza Thunderbolt 3 oraz HDMI 2.0 umożliwiają podłączenie kilku dodatkowych monitorów w rozdzielczości nawet 8K. Dzięki temu łączy się cechy sprzętu mobilnego i stacjonarnego, a do tego pozwala rozbudować swoje studio wygodnie i wedle potrzeb.

Wysiłek i pasja

Ostatecznie, mając już do dyspozycji własne prace, którymi chcemy się pochwalić, powinniśmy pokusić się o przygotowanie swojego portfolio. Warto zaprezentować się w nim jako twórca różnorodny, ale też przećwiczyć własne krytyczne myślenie - wybrać spośród swoich prac tylko te najlepsze. Potencjalnemu pracodawcy najbardziej przyda się twórca kreatywny, wszechstronny, ale też posiadający szerokie horyzonty. Warto więc uczyć się, trenować umiejętności, a z upływem czasu sięgać po coraz bardziej złożone narzędzia, by dalej rozwijać swoją pasję. A w każdej chwili, kiedy najdą nas wątpliwości, trzeba po prostu pomyśleć o tym, że dyrektorzy artystyczni największych gier, takich jak Grand Theft Auto i Wiedźmin, zaczynali podobnie jak każdy i po prostu się uczyli.

Nieistniejące światy, przez swoje zaawansowanie, stają się źródłem realnych problemów - Tomasz Bentkowski

Gamedec bazuje na powieściach Marcina Przybyłka. Co czyni stworzony przez niego świat XXII-wiecznej Warszawy dobrym materiałem na grę?

fot. WP

Skupiamy się głównie na dwóch pierwszych częściach sagi Marcina Przybyłka i formowanie gatunku oraz ostatecznego kształtu projektu trwało dość długo. Chcieliśmy oddać jak najlepiej pracę tytułowego detektywa. Jak powiedział sam Marcin, „pistolet to bardzo łatwe rozwiązanie każdego problemu, ale bycie detektywem to coś więcej”.

Sam świat Warszawy XXII wieku zaskakuje rozwarstwieniem – dla niektórych to taki okres bardziej post cyberpunkowy. Ludzie żyją w miastach-klatkach, natura trochę zwróciła się przeciwko nim, więc tzw. wirtualia to okazja do ucieczki. Posiadanie wielu takich wirtualnych środowisk pozwoliło naszym projektantom bardzo fajnie bawić się konwencją znanych już gatunków gier.

Na ile ten cyfrowy świat jest też uzależnieniem czy też niewolą, np. wątek dzieci grających we free-2-play, będące przykrywką niewolniczej pracy.

Świat ten ma wiele warstw i podobnie jak w naszym, za każdą branżą rozrywkową kryje się jakaś mroczna sfera. Takie kwestie są w grze mocno zaakcentowane – nie do końca wolna wola, zabieranie jej ludziom, kontrolowanie ich. Będzie to nie tylko cyfrowe niewolnictwo, ogólnie sięganie do ludzkich umysłów może przynieść duży profit i bardzo szybkie osiągnięcie mrocznych celów, o których ludzie marzą już teraz. Ta rzeczywistość tylko im w tym pomoże.

W jaki sposób narodził się pomysł na stworzenie tej produkcji? Czy wyszedł on od autora czy z inicjatywy studia?

Spotkaliśmy się w połowie drogi. Marcin szukał studia, my z kolei się o tym dowiedzieliśmy, co doprowadziło do pierwszych rozmów między nim, a naszym szefem i w końcu, udało się je rozpocząć. Marcin od dłuższego czasu pracuje jako ścisła część teamu, służy pomocą merytoryczną i dba o zgodność naszych pomysłów z tym, co stworzył. Jest to bardzo potrzebne w tak złożonej grze.

Cyberpunk, Dziki Zachód, prehistoria – to tylko niektóre konwencje pojawiające się w grze. W jaki sposób połączyć ze sobą aż tyle motywów?

Wspomniana koncepcja wirtualnych światów daje możliwość ucieczki do zupełnie innych miejsc, o tak mocnej immersji, że ludzie tracą rozeznanie, gdzie właściwie są. Gracze funkcjonujący w tym świecie są w stanie spędzać tam długie godziny. Umożliwia to aparatura, która monitoruje ich realne procesy życiowe.

Poszczególne światy i ich prawa są regulowane przez twórców, trochę tak jak my wymyślamy gry. Immersja jest jednak o wiele mocniejsza, symulacja pozwala czuć te światy ciałem. Dla nas jako twórców to świetna okazja, by bawić się koncepcjami i stworzyć lokacje, które na pierwszy rzut oka nie zgrywają się sobą. Tak jak już mówiłem, nie wszyscy wykorzystują te wykreowane światy wyłącznie do zabawy – i przez swoje zaawansowanie stają się źródłem realnych problemów.

W jaki sposób urządzenie, takie jak Zephyrus Duo 15, sprawdza się w codziennej pracy – jakie są z waszej perspektywy jego mocne albo unikalne cechy?

Z mojej perspektywy najlepsza jest jego ogromna moc połączona z mobilnością. To jakby highendowy pecet zamknięty w obudowie laptopa, którego można przenieść w każde miejsce i zabrać ze sobą.

Zwłaszcza w realiach, jakie teraz mamy, gdzie sam od kwietnia z niewielkimi przerwami pracuję z domu, cenne jest to, że nie muszę zabierać ciężkiego komputera z pracy czy męczyć się z przesyłaniem plików. Po prostu pakuję laptopa do plecaka i nie muszę przejmować się ograniczeniami. Laptopy nie są zazwyczaj tak wydajne jak pecety i ta moc jest w przypadku Zephyrusa bardzo istotna.

Laptopy ASUS ROG oferują dodatkowe możliwości, z których można skorzystać przy takiej pracy (np. 100% pokrycie przestrzeni barwnej Adobe RGB). Opowiedz o tych możliwościach i w jaki sposób wykorzystujecie je w Gamedecu.

Dla mnie najważniejsza, jeżeli chodzi o oświetlenie, jest obsługa HDR oraz Ray Tracingu. Jako oświetleniowiec dostałem niejako w prezencie rozwijalną technologię, która w całości symuluje fizyczne zachowanie światła. Mogę dzięki temu skupić się bardziej na stronie artystycznej.

HDR z drugiej strony zbliża nas jak najbardziej się da do naturalnych kolorów, mocno poszerza cyfrową paletę barw i najwierniej oddaje naturę. W połączeniu jest to w zasadzie wszystko, czego potrzebuję w swojej pracy. Do tego dochodzi dodatkowy ekran, na który można przenosić różne komponenty, jakie muszę upychać normalnie podczas pracy gdzieś na głównym ekranie.

Laptopy ASUS ROG oferują dodatkowe możliwości przydatne w pracy grafika np. 100% pokrycie przestrzeni barwnej Adobe RGB.

Na dodatkowy ekran można przenosić komponenty, które normalnie trzeba upychać gdzieś na głównym ekranie.

Jakie są zalety projektowania gry na bardzo wydajnym sprzęcie tego typu?

Na pewno szybki feedback. Nawet zakładając, że pandemia się nie wydarzyła i pracujemy normalnie w biurze, zawsze ludzie są podzieleni po pokojach i nawet w openspace’ach trzeba ich zaprosić do biurka. Takiego laptopa można zawsze wziąć pod pachę do sali konferencyjnej albo szybko omówić coś przy kawie. Właśnie taka szybka wymiana informacji, możliwość szybkiej oceny i wymiany opinii to jest rzecz, której nam teraz szczególnie brakuje. Zephyrus GX550 jest świetny pod tym względem.
Wizualny feedback na dodatkowym ekranie jest bardzo pomocny.

Bez klimatycznego, pełnego neonów oświetlenia, związane z cyberpunkiem filmy czy gry tracą połowę swojego klimatu, praca artysty od oświetlenia wydaje się więc w tym przypadku szczególnie istotna. Na czym ona polega?

W cyberpunkowych lokacjach, jeżeli gdzieś jest za ciemno, czy trzeba zwyczajnie przełamać kolor, mogę po prostu postawić tam lampę i nie musi ona mieć większego uzasadnienia. Ten świat ocieka technologią, jest ona wciskana wszędzie, tak jak światła, trochę bez ładu i składu – to trochę esencja tego gatunku. Haczykiem jest jednak otwartość, to jak biblioteka Netfliksa, w której jest tak dużo rzeczy, że człowiek sam już nie wie, co ma wybrać.

Przy pracy oświetleniowca muszę więc mimo wszystko znaleźć jakiś wspólny, łączący język, uzyskać spójność artystyczną. To świat nieprawdziwy, ale jednocześnie muszę dbać o jego wiarygodność. Wymaga to też ścisłej współpracy z designerami. Światło ma też delikatnie zasugerować graczom dokąd iść, z kim porozmawiać, kto jest ważniejszą postacią. Muszę sprawić, by gracz nieświadomie chciał robić właśnie to, co założyliśmy.

Jak wyobrażacie sobie tego typu sprzęty w przyszłości? Co można by dodać w kolejnych modelach?

Moim zdaniem prędkości internetu, jakie będą dostępne już za parę lat, uwolnią nas od ciągłego usprawniania sprzętu. Sam widziałbym laptop w formie odbiornika chmury, powiedzmy z subskrypcją i abonamentami i możliwością korzystania z potężnej mocy, skupionej gdzieś daleko, na serwerach, łączenie się z chmurą obliczeniową. Taki sprzęt byłby jeszcze lżejszy, wymagałby mniejszej baterii, a mielibyśmy bardzo trudno dostępną inaczej moc obliczeniową. Myślę, że zarówno w graniu jak i pracy chmura jest przyszłością.

Rozszerz horyzonty – sam stwórz grę

Obecnie grę może stworzyć każdy, o ile tylko ma wystarczająco dużo samozaparcia. Oczywiście, rozsądny twórca stawiać będzie sobie kolejne cele do zrealizowania stopniowo i nie rzuci się od razu na projekty pokroju Wiedźmina.

fot. WP

Stawiając sobie zbyt ambitne cele, szybko możemy spotkać się ze ścianą. Na pocieszenie dodajmy jednak, że obecnie stworzenie własnej gry, w niektórych przypadkach nie wymaga nawet znajomości języków programowania. Droga do sukcesu, jest jednak długa i kręta. Nim najsłynniejsi twórcy wydali kojarzone z nimi przez lata produkcje, chwile triumfu poprzedziło wiele lat tworzenia dziesiątek (albo i setek) mniejszych, pozwalających nabrać szlifów projektów amatorskich. Często tak nieudanych, że sami autorzy chcieliby o nich zapomnieć. Nawet porażka bywa jednak bardzo cenną lekcją.

Ćwicz wyobraźnię

Na początku, własną kreatywność można rozwinąć, korzystając z darmowych edytorów poziomów do istniejących już tytułów. Choć nie jest to jeszcze tworzenie właściwej gry, oba zajęcia posiadają wiele analogii. Często możemy chociażby skorzystać z dokładnie tych samych narzędzi, co pracujący w studio developerzy.

Dobrym ćwiczeniem wyobraźni są też gry zawierające elementy... projektowania gier. Produkcje takie jak Little Big Planet, Dreams czy Super Mario Maker pozwalają stworzyć nie tylko poziomy, ale wręcz kompletne produkcje i to z dowolnego gatunku. Dobrym pomysłem będzie też zainteresowanie się narzędziami pokroju GDevelop czy RPG Maker, aplikacjami pozwalającymi tworzyć proste platformówki/dwuwymiarowe gry RPG. Mają gotową bibliotekę elementów, a skrypty tworzy się edytując różne parametry. Do ustawienia prostych zależności wystarczy natomiast znajomość języka angielskiego.

Obcowanie z edytorami to cenne doświadczenie, choć do stworzenia produkcji marzeń narzędzia te okażą się najpewniej niewystarczające. Zdarzają się odnoszące wielki sukces tytuły bazujące tylko na nich, takie jak To The Moon, ale są to sytuacje rzadkie. Taka zabawa pozwala jednak bez wiedzy na temat programowania opanować przydatne później tworzenie podstawowych algorytmów. Rozumienie zależności między obiektami i umiejętność formułowania warunków logicznych mocno upraszczają naukę tworzenia kodu.

Dogadaj się z komputerem

Osoby projektujące grę solo, prawdopodobnie będą jednak w końcu musiały nauczyć się języków programowania. Języki takie jak C czy C++, bardzo często wykorzystywane w branży, przydają się niezależnie od tego czy pracujemy w dużej firmie czy nad własnym projektem. Na początku można także spróbować naśladownictwa, czyli kreatywnego przetwarzania innych projektów. Próba napisania za pomocą prostych środków klonów gier takich jak Wąż czy Saper pozwoli przede wszystkim poznać podstawowe metody przekazywania komputerowi naszych pomysłów. Dobrym pomysłem jest też próba dokładania do takich gier własnych, kreatywnych elementów. Można również uczyć się na tzw. „modach”, czyli modyfikacjach do istniejących gier, które w jakiś sposób zmieniają, usprawniają albo wzbogacają je. Plusem tego rozwiązania jest możliwość oswojenia się z środowiskiem i narzędziami używanymi w przypadku danej gry.

Tymczasem mając do dyspozycji tak proste środki jak tablice 2D o zdefiniowanych wymiarach oraz możliwość przypisywania poszczególnym ich polom konkretnych wartości, da się w dość prosty sposób odtworzyć wiele algorytmów. Są to najczęściej operacje matematyczne. Znajomość logiki czy algebry też jest więc istotna. Sprawdzanie, czy są spełnione konkretne warunki i określanie i jaka reakcja ma się z tego wywiązać to podstawa każdej gry. Takie rozbijanie na czynniki pierwsze coraz bardziej złożonych tytułów przyspiesza też pracę w przyszłości.

Bądź artystą

Tworzenie gier to sztuka, wymagająca zmysłu artystycznego. Kompozytor powinien mieć dobry słuch muzyczny. Dźwiękowiec musi umieć odnajdywać w otoczeniu dźwięki, które ubogacą wirtualne środowisko. Grafik tworzyć pasujące do siebie stylistyką modele postaci czy materiały promocyjne. Tekściarz powinien znać podstawy tworzenia.

Tworząc własną grę trzeba łączyć wiele z tych funkcji. Bardzo trudno jednak być dobrym we wszystkim. Pamiętajmy, tworzenie gier to najczęściej praca zespołowa. Warto więc poznać ludzi dzielących naszą pasję, a przy tym odnajdujących się w tej tematyce, w które my czujemy się słabiej. Najlepszą drogą do ich poznania są wizyty na imprezach typu game jam. To zdrowe współzawodnictwo, ale też okazja, by się czegoś nauczyć i wydłużyć listę kontaktów w telefonie. Jeżeli najlepiej czujecie się w programowaniu, warto zaprosić do własnego projektu grafika, dźwiękowca, scenarzystę, a przy bardziej licznej ekipie również producenta.

Sztuka i biznes

Kiedy uznamy, że jesteśmy już gotowi na pracę z większym zespołem, warto dokładnie zaplanować cały proces produkcji. Zastanowić się, na co pozwala nam posiadany budżet i na podstawie tego skompletować zespół. Ważne jest dokładne zaplanowanie wszystkiego i umiejętność przewidywania ewentualnych trudności.

Do tworzenia gier przyda się też sprzęt, który będzie kompatybilny z całym zestawem różnorodnych narzędzi. Przykładem takiego urządzenia jest ROG Zephyrus Duo 15 - firmy ASUS. Dodatkowy panel dotykowy o rozdzielczości 4K pod właściwym ekranem ułatwia tworzenie treści oraz pracę wielozadaniową. Sprzęt znajdzie więc zastosowanie nie tylko w edytorach, ale też jako narzędzie wspomagające zarządzanie przez menedżera. Stanie się tak za sprawą dodatkowego panelu, ale również komfortowej klawiatury czy łączeniu funkcjonalności sprzętu do pracy w terenie i możliwości maszyny stacjonarnej.

Sprzęt wspomaga zróżnicowane procesy twórcze od prac nad stroną wizualną po edycję dźwięku. Wyświetlacz jest zgodny z przestrzenią barwną Adobe RGB, co zapewnia wykorzystanie szerszego zakresu barw i pomoże dokładniej odwzorować kolory osobom zajmującym się obróbką obrazu. Technologia dźwięku Hi-Fi pozwala z kolei tworzyć realistyczne efekty dźwiękowe oraz zapadające w pamięć ścieżki dźwiękowe. Specjalna technologia dba o utrzymanie przez przetworniki odpowiednio niskiej temperatury, co zapobiega zniekształceniom. Bardzo duża moc oraz zgodność z najnowszymi technologiami sprawiają, że Zephyrus Duo sprawdzi się również w pracach nad bardzo zaawansowanymi projektami.

Na wyciągnięcie ręki

Dzięki kreatywności twórców różnych narzędzi, tworzenie gier jest w dzisiejszych czasach o wiele łatwiejsze, niż było kiedyś. Możliwość urzeczywistnianie na ekranie marzeń przez wielu twórców przyczyniła się też do zwiększenia rywalizacji między nimi, a tym samym wzrostu jakości gier. By stworzyć prosty tytuł, wystarczy w zasadzie opanować kilka niezbędnych nam narzędzi, dopasowując je wcześniej do potrzeb realizowanego projektu. Nawet spędzanie czasu nad edytorem poziomów do ulubionych produkcji może okazać się wartościowym krokiem w stronę związania swojej przyszłości z tą branżą.